Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν γύρω στα 1837 στην καταπονημένη Ελλάδα του Όθωνα και της Αμαλίας, υπήρχαν ακόμα πολλοί ένδοξοι φουστανελοφόροι! Ανάμεσα τους και ο αγέρωχος Θεόδωρος Κολοκοτρωνης και το πρωτοπαλίκαρο του ο Μήτρος Πλαπούτας.
Σε μια χοροεσπερίδα του παλατιού, για την εορτή των γάμων του βασιλικού ζεύγους παρέστησαν ως καλεσμένοι και οι δυο υπερήφανοι τσαρουχάδες.Μόλις σταμάτησαν τα βαλς και οι καντρίλιες και ακούστηκε ο λατρεμένος Τσάμικος, ο Μήτρος Πλαπούτας, σέρνοντας τον χορό και επάνω στο άναμμα του κεφιού, πέταξε ψηλά τα τσαρούχια του. Οι αυλικοί σκανδαλισμένοι από το θέαμα άρχισαν να φωνάζουν “σιγά τον πολυέλαιο” φοβούμενοι την ζημιά που θα γινόταν εάν το τσαρούχι έβρισκε τον στόχο του!
Εικάζεται δε σε μια άλλη μαρτυρία, πως την φράση αυτή την είπε ο ίδιος ο Κολοκοτρωνης προς τον Πλαπούτα! Από τότε βέβαια, η φράση έχει παραλλαχθεί και έχει αλλάξει το νοημά της! Την χρησιμοποιούμε συνηθώς όταν θέλουμε να αφαιρέσουμε αξία από κάτι! Εν κατακλείδι κανείς πολυέλαιος, δεν αξίζει περισσότερο από ένα τσαρούχι!
