Έπειτα από αρκετό καιρό
Το μεγαλύτερο μονότοξο πέτρινο γεφύρι των Βαλκανίων (είχε «κερδίσει» για λίγα εκατοστά το γεφύρι της Κόνιτσας) και ιστορικό σύμβολο, συνδεδεμένο με σημαντικά γεγονότα, αναστηλώθηκε, έπειτα από αρκετό καιρό.
Το σημερινό τελικό στάδιο της αναστήλωσης, κόστισε 5 εκατ. ευρώ.
Η ανακατασκευή έγινε με πέτρα και λάσπη, με την παλιά τεχνική των μαστόρων της εποχής, όμως επελέγησαν πιο σύγχρονες λύσεις που διασφαλίζουν ότι θα υπάρξει αντοχή στο χρόνο – για παράδειγμα, προφορικές πηγές που δεν έχουν επιβεβαιωθεί κάνουν λόγο για 10.0000 αυγά στα κονιάματα ως «μυστικό» συστατικό, κάτι που, όπως είναι λογικό, δεν μπορούσε να προκριθεί ως κατασκευαστική λύση.
Επίσης, από την παλιά κατασκευή ατόφια παρέμειναν μόνο τα βάθρα, στα οποία έγιναν υποστυλώσεις με πασσάλους.
Η αναστήλωση οφείλεται στη μεθοδική δουλειά δεκάδων τεχνιτών, υπό την καθοδήγηση των αρχιτεκτόνων Χρήστου Ηλιόπουλου και Αλέξανδρου Παπακωστόπουλου.
Οπτικά –αν εξαιρέσει κανείς τα καλούπια που συνεχίζουν να υπάρχουν μέχρι να δέσουν τα υλικά και το κονίαμα να φτάσει στην κατάλληλη αντοχή– το «νέο» γεφύρι της Πλάκας είναι ίδιο με το παλιό, και μόνο αν κάποιος ακολουθήσει το μονοπάτι και φτάσει κοντά μπορεί να διαπιστώσει τη διαφορά στην υφή των υλικών. Υπολογίζεται ότι όλα τα υποστυλώματα θα έχουν αφαιρεθεί μέχρι το καλοκαίρι.
Ο Μπέκας, το σύνορο και η Συμφωνία της Πλάκας
Η γέφυρα της Πλάκας, στην ομώνυμη περιοχή, ενώνει τις δύο όχθες του Άραχθου. Έχει συνολικό μήκος 61μ., ύψος 21μ. και η αίσθηση που δίνει είναι ότι αιωρείται πάνω από το νερό, αφού το άνοιγμα της καμάρας του είναι 40μ.
Τη γέφυρα που βλέπαμε έως τον Φεβρουάριο του 2015 την είχε σχεδιάσει και χτίσει ο Κώστας Μπέκας το 1866, αφού είχαν προηγηθεί δύο αποτυχημένες προσπάθειες.
(Λέγεται ότι όταν τα μέλη του γαλλικού συνεργείου που κατασκεύαζε τον Ισθμό της Κορίνθου είδαν το γεφύρι της Πλάκας, θέλησαν να γνωρίσουν τον μάστορα που το έφτιαξε. Μάλιστα, τιμητικά χάρισαν στον πρωτομάστορα μια κορδέλα μέτρησης σε δερμάτινη θήκη.)
Το συνολικό κόστος ήταν 187.000 γρόσια, αστρονομικό ποσό αν σκεφτεί κανείς ότι το ημερομίσθιο της εποχής δεν ξεπερνούσε το ένα γρόσι. Ως κύριος χρηματοδότης αναφέρεται ο Ιωάννης Ζ. Λούλης. Τα υπόλοιπα χρήματα τα έβαλαν τα γύρω χωριά, ενώ πολλοί κάτοικοι διέθεσαν και προσωπική εργασία.
Το σημαντικό αυτό γεφύρι που τροφοδοτούσε τα ορεινά και αποτελούσε πέρασμα για τα πεδινά, το έκλεισαν οι Τούρκοι το 1881, από τη στιγμή δηλαδή που ο Άραχθος ορίστηκε ως σύνορο μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού κράτους, ενώ ακριβώς δίπλα εγκατέστησαν και τελωνειακό σταθμό.
«Κλείστηκ’ η Άρτα, κλείστηκε, κλείστηκε το Τζουμέρκο, θα στηρηθή και το ψωμί, που νάβρει να δουλέψη;», λέει το δημοτικό τραγούδι των Τζουμερκιωτών.
Πηγή: pontos-news.gr
Πηγή φωτογραφιών: Γεωργία Βορύλλα, Κώστας Κατσίγιαννης
