Πρόκειται για ένα σπήλαιο στην περιοχή των 40 Εκκλησιών που άνοιξαν οι Αρχές στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ώστε να προφυλαχθεί ο τοπικός πληθυσμός από τους βομβαρδισμούς.
Με την πάροδο των χρόνων δημιουργήθηκαν θρύλοι και μυθοπλασίες, όπως ότι φτάνει στο Σέιχ Σου ότι κάτι κακό ζει μέσα, οι οποίες αποτελούσαν εμπόδιο για πολλούς να το επισκεφτούν. Από τότε, το όρυγμα παρέμεινε παρατημένο και έγινε στέκι ναρκομανών αλλά και αστέγων με αποτέλεσμα να γεμίσει σκουπίδια.
Το 2009 ο Σύλλογος Σπηλαιολογία Θεσσαλονίκης «Πρωτέας» αναζήτησε σε ποια υπηρεσία ή φορέα ανήκει ώστε να καθαριστεί και να αξιοποιηθεί για δραστηριότητες του συλλόγου. Ετσι έγινε μια έρευνα, με πολλά τηλέφωνα και επισκέψεις σε υπηρεσίες (Υπουργείο Εθνικής Αμύνης, Κτηματική υπηρεσία, Δήμος, Πολεοδομία, Τοπογραφικές υπηρεσίες κ.α.). Στις 20 Δεκεμβρίου του 2009 πραγματοποιήθηκε ένας πρώτος καθαρισμός του ορύγματος από τα σκουπίδια που είχαν τοποθετηθεί στο εσωτερικό του.
Τελικά δε βρέθηκε σε ποιον ανήκει το καταφύγιο αυτό αφού όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί δήλωναν άγνοια της ύπαρξης του, ενώ η Αντιδημαρχία Πολιτισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης δεν προχώρησε στην άτυπη παραχώρησή του.
Μετά τον καθαρισμό του ορύγματος ακολούθησε η χαρτογράφηση του. Το συνολικό του μήκος μετρήθηκε 22 μέτρα μήκος, το πλάτος του 2,5 μέτρα και το ύψος του 2,5 μέτρα.
Πέρασε ένας χρόνος, αφέθηκε, γέμισε πάλι με σκουπίδια και ακολούθησε νέος καθαρισμός ενώ τοποθετήθηκε σιδερένια πόρτα στην είσοδο.
Σπηλαιολόγοι μας ξεναγούν στο σπήλαιο και μας μιλούν για την ιστορία του και τις δράσεις που γίνονται.
