Η εμπειρία του Δημήτρη Αντωνίου
H παιδεία, ο πολιτισμός και το επίπεδο ενός λαού αντικατοπτρίζεται με τον καλύτερο τρόπο στην καθημερινότητα του. Στις σχετικές ανέσεις σε επίπεδο υποδομών, που κάθε χώρα θα έπρεπε να προσφέρει στους πολίτες της, είτε ΑΜΕΑ είτε όχι. Ισχύει αυτό όμως για τη χώρα μας;
Σύμφωνα με την ανάρτηση του γνωστού μαχητή της ζωής Δημήτρη Αντωνίου, άφαντος εξακολουθεί να είναι ως προς την εφαρμογή στην πράξη, ο σχεδιασμός για τη διαμόρφωση συνθηκών προσβασιμότητας στα μέσα μαζικής μεταφοράς και συγκεκριμένα των πλοίων προς τα νησιά. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ”Σχεδόν κανένα ferry boat δεν έχει προδιαγραφές (ασανσέρ ή κάτι αντίστοιχο) ώστε το αναπηρικό αμαξίδιο να μπορεί να βγαίνει από το αυτοκίνητο και να ανεβαίνει στο κατάστρωμα του πλοίου”.
Υπενθυμίζεται ότι η ιστορία του Δημήτρη Αντωνίου είναι ένα μάθημα ζωής και παράδειγμα δύναμης. Η ζωή του Δημήτρη άλλαξε όταν 10 χρόνια πριν τραυματίστηκε πολύ σοβαρά έξω από το 7ο Λύκειο Καλαμαριάς, το σχολείο όπου ήταν μαθητής, όταν ένα αυτοκίνητο έπεσε πάνω του με μεγάλη ταχύτητα προκαλώντας του συντριπτικό κάταγμα στον αυχένα, ολική ρήξη νωτιαίου μυελού και ακρωτηριασμό του δεξιού του χεριού. Στα επόμενα δύσκολα χρόνια ο Δημήτρης δεν το έβαλε κάτω, έμαθε να κινείται με αναπηρικό καροτσάκι, δημιούργησε την ομάδα graffiti
” C’est La Vie” ομορφαίνοντας σχολεία και γκρίζους αστικούς χώρους, σπούδασε στο τμήμα Φυσικής του Α.Π.Θ. και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στην Οικονομική Θεωρία στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, ενώ ασχολήθηκε κια με τη λογοτεχνία γραφοντας 2 χαρακτηριστικά βιβλία με τίτλο ”Έτσι είναι η ζωή” και ”Ας είναι όνειρο αυτό”
Η ανάρτηση του Δημήτρη Αντωνίου σχετικά με την εμπειρία του ταξιδιού του με προορισμό τη Θάσο:
«Εδώ βλέπετε εμένα ”παγιδευμένο” με το αναπηρικό μου αμαξίδιο μεσα στο αυτοκίνητο σε μια πλατφόρμα στάθμευσης των οχημάτων ενός ferry boat που πάει προς Θάσο. Ξέρετε γιατί;
Είπα φέτος να προσπαθήσω να ”κάνω διακοπές” 2-3 μέρες στην Καβάλα και σκέφτηκα γιατί να μην πάω και σε ένα νησί (πρώτη φορά μετά το ατύχημα), μιας και η θάσος είναι απέναντι. Στην αρχή ενθουσιάστηκα με την ιδέα ! Αμέσως όμως συνάντησα δυσκολίες που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είναι αληθινές!
Σχεδόν κανένα ferry boat δεν έχει προδιαγραφές (ασανσέρ ή κάτι αντίστοιχο) ώστε το αναπηρικό αμαξίδιο να μπορεί να βγαίνει από το αυτοκίνητο και να ανεβαίνει στο κατάστρωμα του πλοίου. Ίσα ίσα μου ”έκαναν και χάρη” που μου το επιτρέψανε γιατί σε πιο μακρινά ταξίδια για λόγους ασφαλείας δεν γίνεται να μένω εκεί κάτω. Αλλά ούτε και πάνω μπορώ να ανέβω. ”ΊΣΑ ΙΣΑ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗ ΧΑΡΗ” ;;;;;
ΑΡΑ. Να λέω και ευχαριστώ που είμαι σαν τον ποντικό μες το αυτοκίνητο, αντί να βρίσκομαι στο κατάστρωμα και να απολαμβάνω τη διαδρομή. Φανταστείτε έστειλα έναν φίλο μου επάνω (και αυτοί ”αναγκάστηκαν” να μείνουν μαζί μου μες το αυτοκίνητο) για να βγάλει κάποιες φωτογραφίες για να δω τουλάχιστον έτσι την όμορφη θέα. Και για πιο μακρινούς προορισμούς ούτε να το διανοούμαι… το 2018… που όλοι είμαστε ευαίσθητοι με την αναπηρία και προσπαθούμε να εξαλείψουμε τις ”αδικίες”-διακρίσεις.
Δεν θα κάτσω να ψάξω τους νόμους γιατί είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και αποκλείεται να ”επιτρέπουν” κάτι τέτοιο. Απλά κανενός δεν του καίγεται καρφί για το αν ”εγώ” στην αναπηρική καρέκλα στερούμαι το δικαίωμα να ταξιδέψω σαν άνθρωπος με το πλοίο αντί να ντροπιάζομαι και να θλίβομαι με αυτήν την απαράδεχτη αντιμετώπιση…
Μια ακόμη μάχη μόλις ξεκίνησε…»
