Με αφορμή την 19η Μαΐου, Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού
Εναν ξεχωριστό
τρόπο επέλεξαν οι νηπιαγωγοί του 9ου Νηπιαγωγείου Νεάπολης στη
Θεσσαλονίκη, για να τιμήσουν με τους μικρούς τους μαθητές την 19η Μαΐου,
ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, που μάλιστα φέτος συμπληρώνονται 100
χρόνια.
Ενα μεγάλο κολάζ φωτογραφιών από τη χαμένη πατρίδα, τους προγόνους μας αλλά το σήμερα, με ένα χάρτη του Πόντου και το μήνυμα ποτέ να μην ξανασυμβεί καθώς και μικρά κεράκια αναμμένα για τις ψυχές που χάθηκαν, συνέθεταν το σκηνικό της όμορφης πραγματικά αυτής γιορτής.
Οι νηπιαγωγοί, που μάλιστα είναι και αδελφές, η Μαρία και η Σοφία Παγωνίδου, τίμησαν την ποντιακή καταγωγή τους φορώντας παραδοσιακές στολές, ενώ όλα τα παιδάκια φορούσαν φουλάρι στο λαιμό τους με τα χρώματα της σημαίας του Πόντου.
Αυτό που
πραγματικά είναι συγκινητικό είναι τα τραγούδια που είπαν με πολλή αγάπη, μαζί
με τις δασκάλες τους, οι λιλιπούτειοι μαθητές, ενώ την παράσταση «έκλεψε» και ο
πιτσιρικάς που έδινε το ρυθμό.
Οι γονείς,
ποντιακής καταγωγής και μη, παρακολουθούσαν με καμάρι και αποθανάτισαν τις στιγμές
της ξεχωριστής αυτής γιορτής.
Αξίζει να
αναφέρουμε, πως πολλές φορές το 9ο Νηπιαγωγείο Νεάπολης έχει
τραβήξει την προσοχή με τις όμορφες και πρωτότυπες δράσεις του καθώς και τις υπέροχες
ζωγραφιές του, τις οποίες έχουν επιμεληθεί αποκλειστικά οι αδελφές νηπιαγωγοί.
Σε έναν τοίχο, χαρακτηριστικά ένα μήνυμα, που εξηγεί πολλά, αναφέρει: «Το κτιριακό συγκρότημα του 9ου Νηπιαγωγείου Νεάπολης Θεσσαλονίκης τη σχολική χρονιά 2014-2015 ζωγραφίστηκε ιδίοις αναλώμασιν από τις αδελφές Νηπιαγωγούς Μαρία Παγωνίδου και Σοφία Παγωνίδου.
Αφιερώνεται στη μνήμη των προγόνων των προσφύγων, που ήρθαν από τη Σάντα και από τα Κωτύωρα του Πόντου και οι οποίοι ως πρώτοι διδάσκαλοι μεταλαμπάδευσαν στις ψυχές τους την ελληνική παιδεία του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη και την πικρή φιλοσοφία του κυνικού Σινώπειου Διογένη!
Αφιερώνεται στην 4χρονη προσφυγοπούλα, το στερνοπούλι από τα 7 ορφανά αδελφοκόριτσα, τη Σοφία Κυρμανίδου, που δεν βαστούσανε τα ποδαράκια της και χάθηκε στους δρόμους της προσφυγιάς χωρίς ποτέ να φτάσει στην πατρίδα Ελλάδα!…Και ποιος ξέρει, αν σήμερα ζει…
Το έργο αποτελεί κατάθεση ευγνωμοσύνης προς όλους όσους διδάξανε με τη ζωή τους την υπομονή, το κουράγια και την ελπίδα! Μέσα από τον πυρρίχειο χορό ξορκίζοντας το θάνατο και την καταστροφή οι σύγχρονοι αυτοί μάρτυρες γύρισαν σελίδα στο βιβλίο της ιστορίας και δόξασαν τη ζωή κάνοντας το 1922 μία καινούρια αρχή»!
