Πόσες γενιές μεγάλωσαν με τις ταινίες του παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου, άλλοτε γελώντας κι άλλοτε κλάιγοντας με τους υπέροχους πρωταγωνιστές , των ταινιών.Ηθοποιοί, με ταλέντο τεράστιο, άνθρωποι με παιδεία και πραγματική καλλιέργεια, στο φιλμ του κινηματογράφου άφησαν ανεξίτηλο το αποτυπωμά τους και μια γλυκό πικρή ανάμνηση να συνοδέυει τους σβησμένους πια προβολείς. Ηθοποιοί που στους ρόλους τους, έδιναν ψυχή και μοναδικούς αυτοσχεδιασμούς , είτε επρόκειτο για κωμωδία είτε για δράμα.
Ένα τεράστιος κατά την γνώμη μου ηθοποιός ήταν ο Ορέστης Μακρής! Δραματικός και κωμικός συγχρόνος, κάθε ρόλο του τον απογείωνε χτίζοντας τον χαρακτήρα του ήρωα που ενσάρκωνε με μαεστρία.
Με το βαθιά μελαγχολικό του βλέμμα και το γλυκό του χαμόγελο, ακόμα και τον πιο στριφνό χαρακτήρα τον έκανε συμπαθή!
Ο Ορέστης Μακρής γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1899 στη Χαλκίδα. Σπούδασε φωνητική μουσική στο Ωδείο Αθηνών και στα 20 του στρατεύτηκε και υπηρέτησε στη Μικρά Ασία.
Στη σκηνή πρωτοεμφανίστηκε το 1925 ως τενόρος της ελληνικής οπερέτας και μετά την παρακμή της μεταπήδησε στην επιθεώρηση το 1932. Ο Αντώνιος Βώττης του ανέθεσε το νούμερο τού «μεθυσμένου», που είχε γράψει πριν από τρία χρόνια και δεν έβρισκε τον κατάλληλο ηθοποιό να το ερμηνεύσει. Διέβλεψε ότι ο Μακρής είχε υποκριτικό ταλέντο, εκτός από τη θαυμάσια φωνή του και δεν έπεσε έξω. Τραγουδώντας και παίζοντας το νούμερο «Με λεν μπεκρή» στην επιθεώρηση «Ο παπαγάλος του 1932» με τον θίασο του Σπύρου Πατρίκιου, έγινε εν μία νυκτί πρωταγωνιστής του ελαφρού θεάτρου.
Με τον καιρό τυποποιήθηκε στο ρόλο του μεθύστακα, στον οποίο έδωσε κοινωνικές διαστάσεις· «έπινε» για να ξεπεράσει τα αδιέξοδα της ζωής. Τον ίδιο χαρακτήρα ενσάρκωσε και στον κινηματογράφο το 1950, στην ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα «Ο Μεθύστακας».
Παράλληλα, έπλασε τον τύπο του συντηρητικού, γκρινιάρη και ανάποδου γέροντα, που στο βάθος κρύβει καλά αισθήματα, αλλά ταμπουρώνεται πίσω από την παραξενιά του για να επιβιώσει. Τους τύπους αυτούς απαθανάτισε ο κινηματογραφικός φακός στις ταινίες «Ο γρουσούζης» (1952), «Η κάλπικη λίρα» (1955), «Η θεία από το Sικάγο» (1957), «Το αμαξάκι» (1957), «Η κυρά μας η μαμή» (1958), «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» (1959), «Η Χιονάτη και τα επτά γεροντοπαλλήκαρα» (1960), που τον ανέδειξαν σε θεμελιωτή του νεορεαλιστικού ύφους στην υποκριτική, σύμφωνα με τον κριτικό Κώστα Γεωργουσόπουλο.
Ο Ορέστης Μακρής – ηθοποιός ευγενής, μετρημένος με σπάνιο ήθος και επαγγελματική ευσυνειδησία – πέθανε στην Αθήνα στις 29 Ιανουαρίου1975. Η κηδεία του έγινε την επομένη στο Α’ Νεκροταφείο και ήταν πάνδημη.
Ο γλυκόλαλος ηθοποιός με την καλοσύνη στο βλέμμα, αποτελεί εναν απο τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του , αλλά και άξιο παράδειγμα προς μίμηση για τους νέους ηθοποιούς!
(ΠΗΓΗ Βιογραφικών Στοιχείων: Σαν Σήμερα)
