Μια ανατρεπτική κουβέντα με τον Κώστα Τσόκλη

Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Το ντοκιμαντέρ του Αντώνη Κούκα βασισμένο σε μια συνομιλία του Κώστα Τσόκλη με τον Θανάση Λάλα παρουσιάστηκε στο 19 Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης την Παρασκευή 10 Μαρτίου.
Στην προβολή που έγινε στο Ολύμπιον παρευρέθηκε ο καλλιτέχνης με τη σύζυγο του και μετά το τέλος της ταινίας απάντησε σε ερωτήσεις του κοινού.
Σταχυολογούμε μέρος των απαντήσεων του εμπνευσμένου ανατρεπτικού και διαχρονικού καλλιτέχνη…

ntokimanter 1

Για τους ανθρώπους:
“Θα έλεγα ότι νεκροί είναι, εκείνοι που νοιάζονται να τα έχουν καλά με τη συνείδηση τους. Να είναι ήρεμοι, να μην κάνουν κακό και κανένα καλό στούς συνανθρώπους τους. Ε…. δεν πειράζει, αν πεινάει ο άλλος… δε φταίμε εμείς γι’αυτό. Αυτούς τους ανθρώπους εγώ τους θεωρώ νεκρούς. Πάρα ταύτα τους ασπάζομαι….πάω στο σπίτι τους….Τους αγαπάω. Παρ’ όλα αυτά ξέρω πως και να είχαν πεθάνει η απουσία τους δεν θα είχε καμιά σημασία”.
Για την αλήθεια:
“Η αλήθεια είναι ένα πράμα εύκολο μπανάλ και πως το καταδέχτηκα απορώ. Ο καθένας μπορεί να πει την αλήθεια. ενώ το ψέμα δημιουργεί μεν υποχρεώσεις αλλά θέλει φαντασία, είναι ένα δημιούργημα. Η αλήθεια είναι μια απλή constatation”.
Για τον ίδιο:
“Εμένα θα με βρείτε σε διαφορετικά μέρη….πότε στο Μουσείο, πότε στη θάλασσα, πότε στην εκκλησία. ε αυτό είναι που επιθυμώ. Δεν θέλω να πνιγώ σε ένα είδος μονάχα ή σ΄’ένα τρόπο ή προϊόν.
Γιατί πιστεύω πως ένας καλλιτέχνης αν είναι ευαίσθητος και όχι νεκρωμένος δεν θα κάνει το ίδιο έργο στα 30 που ήταν ερωτευμένος με μια κοπέλα και το ίδιο στα 40 που η κοπέλα έχει πεθάνει ή αν έχει μεσολαβήσει η κρίση στην Ελλάδα, οι μετανάστες….ε, δεν μπορείς”.

ntokimanter 4

Για την τέχνη:
“Η τέχνη δεν εκφράζει αισθήματα παράγει αισθήματα. Ο καλλιτέχνης δε βγάζει τα απωθημένα του πάνω στο έργο. Χρησιμοποιεί την επιδεξιότητα του για να μορφοποιήσει την εποχή του και να συγκινήσει τον θεατή. Αυτός είναι ο κοινωνικός του ρόλος”.
Και επιμένει στη μεταβλητότητα της τέχνης και στη μη προβλεψιμότητα της: “δεν είναι ποτέ αυτή που περιμένεις αυτή που έμαθες. Αυτό που ελπίζεις. Είναι πάντα κάτι άλλο”
Όπως και η ζωή δεν υπόκειται σε νόμους προβλεψιμότητας και προσδοκιών γι’αυτό μας συγκινεί το έργο του γιατί μεταβάλλεται χτυπά όπως το έργο του με την παλλόμενη καρδιά του και πεθαίνει αναγεννώμενη στη Σπιναλόγκα. Είναι ζωή ρέουσα.
Ο Τσόκλης παραμένει ακόμη ένας ανήσυχος καλλιτέχνης όπως τον πρωτογνωρίσαμε από τη πρώτη έκθεση του στη Μπιενάλε της Βενετίας μέχρι σήμερα που συνεχίζει να δημιουργεί λίγο καιρό πριν στο νησί των λεπρών.
Και όπως λέει ο Θανάσης Λάλας: “ελπίζω να καταλάβατε ότι ο Τσόκλης δεν είναι ένα επίθετο αλλά ένα ουσιαστικό”.

ntokimanter 2

Ο σκηνοθέτης Αντώνης Κούκας

ntokimanter 3

Ο Κώστας Τσόκλης με τη σύζυγό του

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *